Veel mensen voelen zich heel ongemakkelijk om voor de camera te poseren en recht in de lens te kijken. Maar, is het je al opgevallen dat ik heel weinig beelden toon waarop er recht in de camera wordt gekeken, maar vooral ongeposeerde fotos?! Wel, dat heeft zo zijn reden… Hieronder vertel ik je waarom ik zo ontzettend hou van ongeposeerde fotos!
Het draait om JULLIE!
Het draait namelijk niet om mij, maar om JULLIE! Als ik je continu zou vragen om recht in de camera te kijken, dan ben je met mij bezig, dan gaat de foto over de interactie tussen jullie en mezelf als fotograaf. En dat zijn niet de foto’s waarvan ik warm loop. Die foto’s zeggen niets voor mij. Wat ik daarentegen wel wil, is dat de foto’s over jullie gaan en jullie interactie met elkaar en jullie liefde voor elkaar weergeven. Dat kan alleen maar écht overkomen op de foto’s, als jullie niet met mij, de fotograaf en de camera, bezig zijn.
Ik hou niet van geforceerde of geposeerde foto’s
Oké ja, toegegeven, ze horen er ook wel bij die “geforceerde” of geposeerde “kijk es naar de camera”-foto’s. Oma en opa zien dat graag en die is leuk om in te kaderen bij hen thuis. Dus ja, zo’n foto krijg je ook wel in je galerij.
Maar de foto’s waarvoor je bij mij een sessie boekt zullen voor het overgrote deel spontane en ongeposeerde foto’s zijn. Foto’s die een lach op je gezicht toveren, je een warm gevoel geven van binnen, je misschien wel een traantje doen wegpinken, en je instant terug katapulteren naar dat moment en dat gevoel.
Of je dan werkelijk nooit in een pose gaat gebracht of “geforceerd” worden? Dat sluit ik niet uit, maar zelfs dán zal ik nog altijd trachten om die échte, pure, rauwe emotie bij jullie op te wekken, waardoor jullie foto’s straks boekdelen spreken.
Ben je nieuwsgierig geworden naar mijn manier van werken en hoe jullie verhaal vertaald zou worden naar foto’s?