Dit ben ik, samen met mijn zwerfhond Bito. En deze quote is eigenlijk heel toepasselijk op ons verhaal, en ook op die witte wenkbrauw die je hier ziet (yep, very 101 dalmatiërs vibe, I know)…
Ik kwam Bito tegen op mijn vakantie in Macedonië, vel over been en graatmager.
Iedere dag waren we tientallen zwerfhonden tegen gekomen, maar we waren naïef en dachten dat ze oke waren.
Bito was niet oke en we brachten hem met onze huurauto naar een hondenpension waar ik zijn logement en zijn verzorging betaalde. Maanden aan een stuk …
Toen ik terug thuis was, heb ik dan ontdekt dat zwerfhonden in Macedonië verschrikkelijk – wat zeg ik, gruwelijk! – behandeld worden (ik bespaar je de details of je slaapt vannacht niet).
En toen sleep het enorme schuldgevoel en verdriet binnen. Ik voelde me ZO schuldig dat ik al die andere honden die mijn pad hadden gekruist niet geholpen had op de manier dat ik Bito geholpen had. En nog te zeggen dat ik een paar dagen voor ik Bito tegenkwam op slag verliefd werd op een hondje.. Weet nog precies hoe ze eruit zag, ook al is dat de enige zwerfhond van wie ik geen foto had genomen… En ik heb ze niet meegenomen, want “ik was niet toe aan een tweede hond in mijn leven…” Ik kan hier serieus nog altijd om beginnen wenen… Het schuldgevoel en het verdriet zit dus echt wel diep.
En om dat schuldgevoel te compenseren heb ik me gestort op vrijwilligerwerk voor zwerfhonden in het buitenland. Alsof dat nog niet genoeg was, werd ik tegelijk ook een zeer actieve vrijwilliger voor de Nederlandse stichting “Care about Weims”, een organisatie die Weimaraners en aanverwante rassen op een veilige manier aan een nieuwe gouden mand helpt. Je weet het misschien nog niet, maar ik heb zelf mijn hele leven al Weimaraners gehad, waarvan er eentje uit het asiel kwam, dus de missie van “Care About Weims” lag me zeer nauw aan het hart.
Iedereen zei “Ge kunt ze niet allemaal redden”, en ik ging wel es het tegendeel bewijzen! En dat moést en zou mij lukken!
Ik ben tot het uiterste gegaan en heb mijn eigen grenzen tienduizend keer overschreden. Zo’n emotionele stress heb ik nog nooit gevoeld. Heb alle signalen van mijn lichaam genegeerd en op een dag werd mijn ene wenkbrauw volledig wit … Pigmentverlies door langdurige hevige stress…
Ik ben uiteindelijk gestopt met dat vrijwilligerswerk, voor mijn eigen emotionele en mentale gezondheid. Maar ik heb wel nog één iets goed gedaan…
’t Was oorspronkelijk niet mijn bedoeling (remember “niet toe aan een tweede hond”), maar we hebben Bito uiteindelijk zelf geadopteerd. In plaats van er een thuis voor te zoeken.
Vanaf dan werd mijn motto “You can’t save all the animals in the world, but you can save one”.
En ik garandeer het je… Ik heb nog nooit zoveel dankbaarheid gevoeld als van een hond die je gered hebt.